26-07-2019 Goldrush

The Goldrush

Hoofdstuk 1: Het kapitalisme

Er was eens een vrouw en die lag kwaad op de bang de typen op haar laptop. Ze was kwaad op de maatschappij en het kapitalisme in het algemeen. Ze wilde iets anders, vooral wilde ze wat meer geld en dat men wat liever was voor de dieren. Haar huurhuis was extreem slecht geïsoleerd, het was mei en het was binnen 15 graden. Kortom, haar leven was een hel.

Gelukkig had zij een atelier, waar ze al haar frustraties op creatieve wijze uiten kon. Ze zette daar de verwarming vaak wat hoger dan thuis. Een keer kwam er een bejaarde vrouw langs, met een behoorlijk accent. Ze bleek een bewoonster te zijn geweest van het atelier en was ruim vijftig jaar geleden geëmigreerd naar Australië. De planten en omgekeerde glazen flessen met plantenvoeding in de tuin waren daar ruim zeventig jaar geleden door haar moeder geplaatst, vertelde ze. Het kleine schuurtje had haar vader gebouwd, om de kolen en de kaktussen in te bewaren. De dame in kwestie droeg een doffe sport outfit, met -meen ik mij te herinneren- een flets gele bodywarmer en versleten hardloopschoenen. 

Hoofdstuk 2: Het leven op een restproduct

Ik weet niet of u toevallig bekend bent met de term ‘goldrush’? Het behelst grootschalige migraties naar een plek waar er wellicht goud in de grond te vinden is. Dit soort situaties hebben tussen de 17e en 20e eeuw plaatsgevonden in: Amerika, Canada, Nieuw Zeeland én Australië. In Australië zijn er ongeveer 36 geweest. De laatste in 1906. De kans dat de mevrouw die het atelier bezocht iets te maken had met een goldrush is dus vrijwel nihil. Ze was wel oud, maar toch ook weer niet zo oud. Deze laatste goldrush duurde tot 1912 en de grootste klomp goud die toen gevonden was woog maar liefst 27 kilogram. 

Stel dat we nu de hierboven geschetste situatie 150 jaar terug in de tijd verplaatsen. Dat de kwade vrouw die op de bank lag niet in 2019 op de bank lag, maar in 1869. En dat de vrouw uit Australië nog voor de aller, aller laatste goldrush die ooit in Australië plaatsgevonden had het atelier bezocht. Wat dan?—

Wist je dat goud ontstaat wanneer er ster implodeert en transformeert tot een zwart gat? De randen van de ster worden dan de ruimte ingeblazen. Bij deze restproducten van het zwarte gat, oftewel de overblijfselen van de ster, ontstaan stukken goud door middel van kernfusie. Onze planeet is opgebouwd uit zulke restproducten. Al het goud dat er op aarde te vinden is, zit er dus in sinds het ontstaan ervan. Bovendien is het niet zoveel. Ik heb me laten vertellen dat je er een klein huis mee kan vullen, ongeveer de grote van het atelier.

—Dan zou er de mogelijkheid kunnen zijn dat de vrouw in kwestie de kunstenares op de hoogte zou hebben gebracht van het feit dat men in Zuid-Australië goud heeft gevonden. Dat het daar, vlak onder de grond, voor het oprapen ligt. En dat zij iemand kent, die iemand kent die maar liefst een ‘nugget’ gevonden had van drie kilogram. Die was plotseling zo rijk, dat ‘ie nooit meer in loondienst hoefde te werken. Hij was vrij en niet langer een werkslaaf van het systeem. 

Hoofdstuk 3: miners and dreamers

Het was in die tijd, de 19e eeuw, niet ongebruikelijk voor noord Europeanen om vanwege de goldrush naar Zuid-Australië te emigreren. Er kwamen weliswaar veel meer mensen uit China, Italië en Joegoslavië, maar ook een paar uit Nederland. De hierboven genoemde getroebleerde vrouw op de bank zat er 150 jaar geleden dan ook zogenaamd ontzettend over na te denken of ze met de voormalige bewoonster mee zou gaan naar Australië. Ze schreef de voors en tegens naast elkaar op: een reis van ruim drie maanden per stoomboot, de reiskosten, de onzekerheid en de gevaarlijke dieren. En de voordelen: wellicht het vinden van goud, de onafhankelijkheid die daarmee gepaard zou gaan en ze zou haar baan in de huishouding eindelijk kunnen opzeggen. 

Het leek haar verstandig om eerst wat onderzoek te doen naar goud. Hoe ga je te werk? Hoe herken je het? En waar komt het eigenlijk vandaan? Na velen boeken gelezen te hebben kwam ze erachter dat goud over de algehele planeet verspreid is. Dat het eigenlijk overal in de grond zit. Weliswaar op sommige plekken meer dan op andere, maar het idee alleen al maakte iets in haar los. Ook las ze van alles over het Wilde Westen. Dat de gelukzoekers daar besmet waren geraakt met de zogenoemde ‘gold bug’. Ze las over ‘miners’ en ‘dreamers’. De eerste term behelst een groep mensen die enkel de woestijn introkken om te gaan graven nadat ze een bewijsstuk hadden gezien, in de vorm van een klompje goud. De tweede groep bestond uit de mensen die bij het kleinste gerucht al de woestijn introkken. Het scheen te maken te hebben met iets wat in de menselijke psyche zit. Sommige mensen hebben meer fantasie, meer drang naar avontuur. Deze fantasie had al menigeen het leven gekost, voornamelijk vanwege uitdroging, maar ook door ongelukken met dynamietstaven.

Hoofdstuk 4: Abraham en Sara

Het menselijk wezen is in het algemeen goed in fantaseren, zich van alles voor te stellen en in het hoofd te halen. Zo denkt de mens vaak dat ze de aarde zou domineren. Niets is echter minder waar. Microben zijn eigenlijk de wezens die het voor het zeggen hebben. Ten eerste zijn er veel meer microben dan mensen. Ten tweede, de mens bestaat zelf voor het overgrote deel uit microben. Wij zijn enkel en alleen een omhulsel, een huis, of een jas. Ten derde reproduceren ze vele malen sneller en muteren ze sneller. Tot slot leven deze wezens miljarden jaren langer op aarde en zullen ze de menselijke soort ook ruimschoots overleven. 

Sterker nog, microben zijn de oudste levende wezens op aarde. In het prille begin waren ze er al. Die specifieke microben worden nu door de mens extremofielen genoemd. Ze kunnen heel goed tegen extreme hitte, kou, zuur, hebben geen hinder van kernfusie en hebben geen zuurstof nodig. Je hebt twee soorten extremofielen: archea en bacteriën. Twee miljard jaar lang hadden ze de aarde voor zichzelf. Toen is er, heb ik me laten vertellen, een combinatie ontstaan tussen een bacterie en een archea. Dit huwelijk heeft de rest van het leven op aarde voortgebracht. Zij zijn het begin van de ‘Tree of Life’. Zij zijn onze oervader en oermoeder. Onze Abraham en Sara. 

Als jij denkt, ik heb trek in iets zoets, dan heb jij trek in iets zoets, omdat de microben in je darmen trek hebben in iets zoets. Zij beïnvloeden jouw zenuwstelsel, wat in verbinding staat met je hersenen. Daar komt het bericht binnen ‘zoet, zoet, zoet’. En dan denk jij ik koop een Twix. Er zijn inmiddels verbindingen gevonden tussen de darmflora en: autisme, overgewicht, depressie, zelfdoding en parkinson. Er zijn ook virussen die ervoor zorgen dat kikkers drie benen krijgen, waardoor vogels ze gemakkelijker kunnen vangen en de virussen zich verder kunnen voortplanten in het darmstelsel van de vogels. Mensen met hondsdolheid zijn bang voor water. Die willen niet meer drinken of onder de douche. Dat komt omdat het virus die deze ziekte veroorzaakt niet van water houdt. Ook schijnt er een verbinding te zijn tussen zelfmoord, het hebben van een kat als huisdier en de microben die katten veelal als omhulsels, jas of huis gebruiken. 

Hoofdstuk 5: B. Cereus

Het is daarom niet eens zo vergezocht of absurd om te veronderstellen dat 150 jaar geleden niet de kwade vrouw die op de bank lag kwaad was, omdat zij dat wilde, maar omdat de microben in haar dat wilde. Dat de 'dreamers' in het Wilde Westen niet meer fantasie hadden, dan de 'miners', maar dat de microben behoefte hadden aan een droge, afgelegen plek in de woestijn. Het is daarom ook niet zo absurd of vergezocht om te veronderstellen dat de beslissingen die de vrouw uit dit verhaal op dit punt in het verhaal begint te maken eigenlijk de beslissingen van de microben in haar darmen zijn. 

Net als goud kan je extremofielen gewoon in je achtertuin vinden. Ook zij zijn overal over de hele wereld verspreid. Zoals je wellicht wel weet roest goud niet. Geen enkel microbe kan op goud groeien, goud is giftig voor hen, behalve voor de Bacillus cereus. Waar goud is, is ook deze bacterie. Waar deze microbe ook vaak te vinden is, is bij bedorven rijsttafels en pasta gerechten. Het is de bacterie die voedselvergiftiging veroorzaakt. Je kan er van gaan kotsen, of krijgt diaree. Of je krijgt het alle twee. Deze algehele malaise duurt zo’n 24 uur.

Achteraf gezien, blijkt nu, dat er een verband te vinden is tussen de ‘dreamers' in het Wilde Westen en hun voedingspatroon. Zo hadden de mensen die last hadden van de ‘goldbug’ vaak op hun menu pasta of rijsttafel gerechten staan. Het was dan ook niet toevallig dat veel van de goldrush immigranten in Australië een Italiaanse of Chinese achtergrond hadden. Om verder te groeien had deze bacterie goud nodig, wat soms ver onder de grond zat op hele ongure plekken. Dorst of honger voor de mens of omhulsel in kwestie had een lagere prioriteit voor de B. cereus en werd middels beïnvloeding van het zenuwstelsel onderdrukt door bepaalde eiwitverbindingen in de hersenen te vernietigen. 

Hoofdstuk 6: De conclusie

Net zoals iedereen was eveneens de marxistische kunstenares uit dit verhaaltje een jas, een jas voor voornamelijk schimmels. Schimmels die de behoefte hadden aan verschillende zaken, waaronder: suiker, contact met honden (er zat iets in het speeksel waar ze zich mee voeden) en natte donkere aarde. Dit zorgde er in haar geval voor, in combinatie met haar recentelijk ontwikkelde interesse in goud en haar lijden onder het kapitalistisch systeem, dat ze besloot in de tuin van haar atelier een gigantisch gat te graven. Ze dacht zelf dat ze het deed, als kunstproject enerzijds, anderzijds met de stille hoop heel toevallig een klein beetje goud te vinden. Niets was natuurlijk minder waar.

https://www.facebook.com/events/1313600722146492/